Uyuyordum uyandım. Karanlık koyu. Masada bir kavanoz. Kapağını açıp göğsüme dayadım. Gözlerimle ıkınıp içine boşaldım. Kapağını sıktım. Kaldırıp rafa koydum. Oldukça hafifledim. Ruhum ağırmış meğer. "Ağırlıktan da beter", dedi dostum dizlerim, "artık hantallaşmıştı, en iyisini sen yaptın". Oracıkta kıvrılıp tekrar uykuya daldım. Karanlıktan da koyu, boşluktan da karanlık.
Uyuyordum uyandım. Bir şey canımı sıkmış. Gülerek, ağlayarak, hüzünlü ve neşeli uyanmaya alışkınım. Ama uyurken sıkıldığım vaki değildi daha. Sıkılmama imkan yok, ruhum kavanozda kapalı. Dizlerimi dinledim: "Git de bir bak sen şuna, ruhun oyun oynamış ağırlığı burada". Kalktım rafa uzandım, kavanozun içinde sadece sevdiklerim.
Ruhumu çimdikledim, bir kahkaha patlattı, ne sinsiymiş meğer, beni kavanoza kapattı.
*Poe abiye göz kırparaktan. (gammaz yürek)
skip to main |
skip to sidebar
"there is a theory which states that if anyone ever exactly discovers what this universe is for and why it is here, it will instantly disappear and be replaced by something even more bizzarre and inexplicable. there is another theory which states that this has already happenned." Hitchhiker's Galaksi Rehberi
3 yorum:
İnsanın ruhu hem sinsi hem oyunbaz... Tam altettim derken o çınlayan kahkasıyla seni sokak ortasında şaşkın bırakıyor... Enfes bir şekilde ifade etmişsiniz...
iplerin kimin elinde oldugunu gostermek gerek.
ve -sanki- bazen "hey,burdayım ben" diye bağırırken bazı zamanlar ortadan kayboluyor, en kötüsü de bu kayboluş dönemleri. geriye (geride) bıraktığı.
Yorum Gönder