Hayat uzar,
Acı, ince bir iz bırakarak sürüklenir ardından.
Yapılan her iyilik zamanla karşılığını kaybeder.
Sürünsen de -annen değildir- beklemez seni hayat.
Dibi kendine varan bir kuyudur pişmanlık.
Her kaybeden bir şans daha ister.
Hak doğal sanrısıdır ütülenin.
Hukuk bozar insanı,
Adalet müzmin noksan.
Pişmanlık bir derin pusudur,
Kendine kurar, kendini vurur insan.
Olanı bilmez olmayan.
Bilmeyeni bozmaz varolmak.
Aydınlık dipli derin bir kuyudur pişmanlık.
Aydınlık olsa da kuyudur.
İnsan ipsiz bir kovadır.
Asıl "boşken ağırdır hayat".
girne/mirne 07/08
4 yorum:
"Asıl boşken ağırdır hayat" Çok güzel cümle...Ve çok doğru bir cümle...
pişmanlık iz bırakıyor insanın üstünde. yapılan geri alınabiliyor bir şekilde: ileri giden saçlarından tutulup geri çekiliyor ya da geride kalan kollarından tutup yanıbaşımıza. yine de olmuyor işte, o iz hep duruyor. level atladığın oyunda ilk level a dönememek gibi. bir kere kendi kendine sönmüş gibi doğumgünündeki mumlar, yine yakıp üfleyerek dilek tutmaya kasabilirsin ama ilki gibi olmuyor, içinde garip bir sıkıntı.
pismanlik zor oldugu kadar 'keske'leri getiriyor beraberinde. sans istemek icin gec, hayat'i yasamak icin erken olan bir noktada sallanir dururuz.
ne o agir hayat bekler bizi, ne de zaman..
bir yolunu bulur, "kendini vurur insan"* ama dönüs olmadigi sürece anlamsiz delikler. hep yerinde durur pismanlik.
*alinti humit'ten
Yorum Gönder